طرحواره رها شدگی / بی ثباتی

طرحواره رها شدگی بی ثباتی

چنین بیمارانی همیشه انتظار دارند. نزدیکترین افراد خود را ازدست بدهند و معتقدند بالاخره افراد نزدیکشان، بیمار می شوند، میمیرند، به خاطر یک نفر دیگر آنها را ترک میکنند، به گونه ای غیرقابل پیش بینی عمل می کنند یا این که ناگهان غیبشان میزند. بنابراین آنها همیشه در حالت ترس و نگرانی زندگی می کنند و مدام گوش به زنگ علامتی هستند حاکی از این که دیگران آنها را ترک می کنند. هیجان های معمول این بیماران در قبال فقدان، اضطراب، ناراحتی و افسردگی مزمن است؛ چه این فقدان واقعی باشد چه خیالی. وقتی افراد نزدیکشان آنها را تنها بگذارند، عصبانی می شوند. (در موارد شدیدتر، این هیجان ها به وحشت، سوگ و غضب تبدیل می شوند.) برخی از این بیماران، اگر افراد نزدیکشان، آنها را به مدت کوتاهی تنها بگذارند، آشفته میشوند. رفتارهای شاخص این بیماران عبارتند از: وابستگی افراطی به افراد مهم زندگی، انحصارطلبی و کنترل کنندگی، سرزنش دیگران به خاطر رها کردن آنها، حسادت، رقابت با رقیب های عشقی؛ که تمام این رفتارها به این دلیل صورت میگیرد که دیگران آنها را تنها نگذارند.

برخی از بیماران که طرحواره رهاشدگی دارند به منظور جلوگیری از درد ناشی از فقدان غیرقابل اجتناب، از برقراری روابط صمیمانه خودداری می کنند. (از یکی از این بیماران سؤال شد که چرا شما به تعهدات خود در چهارچوب روابط عاشقانه به همسرتان پایبند نیستید؟ در پاسخ گفت: اگر او بمیرد، چه خاکی بر سرم بریزم ؟) این بیماران در قالب فرآیندهای تداوم طرح واره، معمولا افراد مهم زندگی خود را به گونه ای انتخاب می کنند که به احتمال زیاد آنها را رها کنند مانند انتخاب یک خانم بی قید و بی مسئولیت . این بیماران در قبال چنین همسرانی، واکنشهای شدیدی نشان می دهند و اغلب دچار عشق های آتشین می شوند. طرح وارهٔ رهاشدگی به احتمال زیاد با طرح واره های دیگری مانند طرح وارهٔ اطاعت ارتباط پیدا میکنند. در چنین وضعیتی، بیمار معتقد است اگر کارهایی را که دیگران از او میخواهند، انجام ندهد، بدون شک او را تنها می گذارند. علاوه براین، طرح وارهٔ رهاشدگی می تواند با طرح وارهٔ وابستگی ابی کفایتی نیز ارتباط داشته باشد. دراین صورت، بیمار معتقد است اگر دیگران او را تنها بگذارند، نمی تواند به تنهایی از پس زندگی برآید. نهایتاً این که طرح وارهٔ رهاشدگی می تواند با طرحوارهٔ نقص ارتباط پیدا کند. در چنین حالتی، بیمار معتقد است دیگران به نقص ها و کمبودهای او پی می برند و او را ترک می کنند.